[Flaptekst]: Evelien van Brakem hoort andere mensen altijd maar zeggen dat zij alles heeft wat haar hartje begeert: een leuke man, twee leuke dochters en een leuk huis in het leukste stukje Amsterdam: Oud-Zuid. Toch begeert haar hart niet alleen nog veel meer van hetzelfde, het begeert ook: een baan in de horeca, een vakantie die níet in het water valt, een man die haar hartstochtelijk bemint (niet noodzakelijkerwijs haar eigen man), een nieuw huis, een zorgeloze jeugd voor haar kinderen, vrede op aarde, een perfecte bikinilijn en altijd gladde benen zonder scheren of harsen. Bovenal wil ze geen trut zijn. In Eigen Benen slaat Evelien nieuwe, onverwachte wegen in. `Krijg toch allemaal de klere, zingt ze steeds vaker als ze de wasmachine leeghaalt, de lunchpakketten voor de kinderen klaarmaakt of zich voor de spiegel opmaakt om met haar man uit eten te gaan. Na Evelien en Gelukkig niet is Eigen benen het derde deel in Martin Brils Evelien-serie. Dit deel is aangevuld met niet eerder gepubliceerde hoofdstukken over Evelien. Martin Bril (1959) schrijft een dagelijkse column in de Volkskrant. Wekelijks bericht hij in Vrij Nederland over de avonturen van Evelien. De pers over Evelien: `Bril grossiert in ijzersterke scènes en vlijmscherpe dialogen. alle lansu, het parool `Onwaarschijnlijk scherp en treffend. Wurgend. Een geweldig boek. atte jongstra, leeuwarder courant `Bij Bril schijnt altijd de zon, ook als het nacht is. jeroen vullings, vrij nederland
nl
en
