[Annotatie]: We doorbreken samen het laatste taboe: durven te zeggen dat we te lang gewacht hebben en dat we de gevolgen van ons destructieve gedrag lijdzaam zullen moeten ondergaan.[Flaptekst]: In 2015 publiceerde auteur, spreker en veranderspecialist Bart Flos zijn vijfde boek, Vooruitkijken voor gevorderden. In dit boek schetst hij een hoopvol beeld van de onbegrensde mogelijkheden van de menselijke soort Homo sapiens om haar eigen toekomst vorm te geven. Sinds het verschijnen van dat boek is het razendsnel uit de hand gelopen met het milieu, de biodiversiteit en het klimaat. Het bracht Flos ertoe zijn zesde boek en Magnus Opus te schrijven: De mens als grens. Het was als pleidooi veel minder hoopvol, helaas, maar het bevatte nog steeds oplossingen om het tij te keren. Na de publicatie van De mens als grens kon ik niet vermoeden hoe snel het nog véél erger zou gaan worden. Het jaar 2023 is het jaar dat we elleboog van de exponentiële curve zijn gepasseerd. Wat ons nu nog rest is chaos en onvoorspelbaarheid. Ik schreef er duizend posts over en die wilde ik niet verloren laten gaan in de eindeloze tijdslijnen van de sociale media, aldus Flos. Als het gaat om de toestand van de wereld hebben we geen gebrek aan onderwerpen om te bespreken. Milieuvervuiling, vernietiging van de biodiversiteit, klimaatverandering, crisis, conflicten en oorlog; we strijden op alle fronten. Maar praten over de ineenstorting van de globale infrastructuur als gevolg van overconsumptie is het laatste taboe. Want dat gaat ons allemaal aan, overal op deze planeet. Dit is één van de elf addenda op De mens als grens, waarin de posts in boekvorm zijn opgenomen. Het neemt je mee op een frontaal confronterende reis van onwetendheid via klimaatverandering naar overconsumptie en ineenstorting. We doorbreken daarbij samen het laatste ultieme taboe: durven te zeggen dat we te lang gewacht hebben, dat het nu te laat is en dat we de gevolgen van ons destructieve collectieve gedrag als menselijke soort lijdzaam zullen moeten ondergaan.
nl
en
