[Flaptekst]: De Maori's. Nadat hun schip in handen van piraten is gevallen in Australie, lijkt de situatie hopeloos voor de mannen van de Duncan. Terwijl de hoop om Kapitein Grant ooit nog te vinden afneemt, vinden ze wel aanwijzingen dat hij dichterbij is dan ze denken. De briljante Paganel weet het doel te ontcijferen: de man is in Nieuw-Zeeland. Toeval? In ieder geval zetten de kinderen van Kapitein Grant koers, rechtstreeks naar het laatste avontuur ... De grote, tragikomische avonturenroman'De kinderen van kapitein Grant', gepubliceerd in 1868, maakt deel uit van de serie avonturenromans van Jules Verne. De schrijver vindt hierin aanleiding om zijn lezers bij te scholen door hen te laten reizen tussen Amerika en Australie en zijn verhaal te doorspekken met een schat aan informatie over flora en fauna en de geografie van de bezochte landen.[ReviewQuote]: Negentiende-eeuws prentenboek Uit drie gevonden, halfvergane briefjes in even veel talen kon een noodoproep gereconstrueerd worden van de vermiste kapitein Grant om hem en zijn bemanning te hulp te schieten na de schipbreuk van de Britannia. Grants kinderen Mary en Robert, Lord en Lady Glenarvan, een majoor en de verstrooide Franse geograaf Paganel voeren naar het zuidelijk halfrond, meerbepaald naar Zuid-Amerika, waar het gezelschap de kapitein hoopte terug te vinden langs de 37ste breedtegraad. Een vergissing, zo blijkt. En de tocht ging langs diezelfde breedtegraad naar Australië waar we het gezelschap in dit deel na een hevige storm aantreffen. Het avontuur gaat verder, de reis vol gevaren is nog niet aan het eindpunt. Lang niet elke aangeboden hulp is te vertrouwen, en klopt Paganels interpretatie van de boodschap eigenlijk wel? Klassieker dan Jules Vernes (1828-1905) avonturenromans waarin er vaak wordt rondgereisd, zal je ze niet vinden. Nog steeds vormen ze een inspiratiebron voor filmmakers, stripauteurs (François Schuiten en Alan Moore om er maar twee te noemen) en andere vertellers. Alexis Nesme houdt het bij de bron: de oorspronkelijke roman uit 1867/1868. Maar van de personags maakte hij wel pratende dieren. Zijn geschilderde stijl is er een uit de duizend. Knap, voorbeeldig, zonder experimenteel te worden of grenzen te verleggen. Dat is hier ook niet nodig. Het negentiende-eeuwse bronmateriaal bepaalt de techniek, niet omgekeerd. Zo krijgt het de uitstraling van een prentenboek uit de tijd. Maar dan wel een prentenboek met veel tekst. Dat Jules Verne zjn lezers ook wat bij trachtte te brengen, moeten we voor lief nemen. De didactische uitweidingen storen enkel in de lengte van de tekstkaders. Dit had luchtiger gekund als Nesme het lef kon opbrengen om nog meer te knippen in de tekst zodat het niet als een verstripte roman leest. Op enkele pagina's mocht het tekstvolume gerust wat minder.
nl
en
